Het tweede leven van Marc de Reuver

In de jaren ‘0 was Marc de Reuver één van de grootste motorcrosstalenten ter wereld. Als je het de geboren Amstelvener vraagt, had hij misschien wel drie keer wereldkampioen moeten worden. Mede door zware blessures kwam dat er nooit van. Inmiddels werkt Marc als trainer met de crosstalenten van het F&H Kawasaki Racing Team in het WK MX2, met wie hij al enkele internationale titels pakte.

Op vijfjarige leeftijd stapt De Reuver op de motor en een jaar later pakt hij zijn eerste NK-titel op de PW50. Vanaf 1999 tot en met 2015 rijdt de flamboyante crosser uit Amstelveen in het WK rond met coureurs als Stefan Everts, Tony Cairoli, Max Nagl en Kevin Strijbos. Op zijn beste dag was er niemand die De Reuver in het zand kon verslaan, behalve hijzelf.

De vele mooie optredens van De Reuver eindigden vaak in tranen en, nog ernstiger, blessures. Mede daardoor bleef de teller staan op vier GP-zeges en elf podia. Verder dan een tiende plaats in het kampioenschap (in 2008) kwam De Reuver niet.

Nooit gedacht trainer te worden

Inmiddels werkt de crosstopper van weleer met veel plezier als rijderscoach. Toch was dit niet zijn gedroomde carrièrepad. “Ik had gedacht na het crossen nooit meer hoefde te werken”, geeft De Reuver lachend toe. “Dat had ook wel gekund, maar ik heb een beetje stomme dingen gedaan dus nou moet ik wel aan de gang”, is Marc open over zijn verleden van verkeerde keuzes en foute investeringen.

De Reuver noemt de fouten die hij in zijn carrière maakte als reden dat hij nu jonge rijders veel kan bijbrengen: “Ik weet precies wat je niet moet doen”, zegt hij dan lachend. De misstappen op en naast de baan, het vertrouwen van de verkeerde mensen en verkeerde investeringen brachten De Reuver waar hij nu is. “Er zijn wel mensen die vragen of ik er spijt van heb, maar ik kan wel drie weken in bed gaan liggen janken, daar krijg ik het niet van terug. Dus we gaan gewoon weer verder”, vertelt hij nuchter.

Te lang doorgegaan

Hoewel hij tot 2015 actief bleef, was een zware trainingsblessure in 2009 het begin van het einde van de carrière van De Reuver, die toen pas 26 jaar oud was. Tijdens de training schoot de motor van zijn vier opeens in zijn vrij en ging het helemaal mis. Marc zijn heup schoot uit de kom en hij brak drie ruggenwervels, scheurde een buikspier en had interne bloedingen. “Voor mij was mijn carrière al een tijdje ten einde”, blikt De Reuver terug op het einde van zijn rijdersloopbaan. “In 2009 heb ik een megaklapper gemaakt en vanaf toen was het minder.”

De crash betekende een flinke dip in de carrière van De Reuver. Een zware dobber, zeker gezien het feit dat ‘Calimero’, zoals De Reuver in zijn racedagen bekend stond, zelf niets aan de crash kon doen. Daarna werd het racen zelf, alleen maar minder. “Op talent heb ik best nog wat goede wedstrijden gereden en in 2014 ben ik nog Nederlands kampioen geworden maar toen was het al niet meer het niveau waarop ik wilde rijden.”

Berichtje op Twitter

Na eerst een tijdje met Lars Griekspoor te hebben gewerkt kwam er een verrassend berichtje binnen op Twitter van KTM-fabrieksrijder Pauls Jonass of Marc niet eens met hem wilde trainen. “Ik heb hem daarvoor nooit gesproken, maar we hebben toen één keer getraind in Lommel en dat ging zo goed dat ik hem ben blijven trainen.” De rest is geschiedenis. Wat De Reuver nooit lukte als crosser, lukte wel als trainer: wereldkampioen worden.

Na dat wereldkampioenschapsjaar in de MX2 nam Jonass echter afscheid van De Reuver. “Toen heb ik wel even een flinke klap gehad”, geeft De Reuver eerlijk toe. “Je bent wereldkampioen geworden, dus wat kan er foutgaan? Dan wordt je vertrouwen wel even beschadigd hoor. Daar was ik echt kapot van. Maar dat soort dingen gebeuren je toch een paar keer per jaar. Uiteindelijk zijn mensen gewoon best kut”, is de Reuver eerlijk en hard, zoals we hem kennen.

Bij F&H Kawasaki Racing Team zagen ze hun kans schoon en legden ze De Reuver vast. Onder teameigenaar Harrie Fasé krijgt De Reuver de vrije hand en dat lijkt te werken. Met, in 2019, een Dutch Masters of Motocross-titel, sterke WK-optredens van Henry Jacobi en Adam Sterry en de Europese titel voor Roan van de Moosdijk, is ook daar het ‘Marc de Reuver-effect’ zichtbaar.

Podium Van de Moosdijk in MX2 hoogtepunt

Niet de wereldtitel van Jonass of de Europese titel van Van de Moosdijk, maar het eerste WK MX2-podium van de Nederlander in Turkije 2019 was voor De Reuver het mooiste moment uit zijn trainerscarrière tot nu toe. “Ik heb toen wel een traantje gelaten hoor”, is de oud-crosser eerlijk. “Maar daar ligt zoveel druk op. Ik ben daar zoveel mee bezig en met zoveel passie om die jongens te leren hoe je het goed moet doen.”

Waar De Reuver op de baan misschien te vaak zijn hart liet spreken en te weinig zijn hoofd gebruikte, is dat volgens de Amstelvener wel de enige manier waarop je succes kan hebben. “Je moet het met je hart doen, alleen dan werkt het. Dat weet ik. Dat gaat ook weleens fout, maar daar heb ik schijt aan!”

Trainer zijn mentaal zwaarder dan crossen

Gevraagd naar of De Reuver nu harder moet werken dan toen hij crosste, antwoordt hij lachend. “Mentaal zeker! Dit gaat gewoon 24/7 door”, legt hij uit. “Als we gereden hebben, ben ik alles alweer aan het doornemen. We willen steeds beter worden en we zijn eigenlijk al heel goed. Dus het zijn hele kleine stapjes en dat is moeilijk hoor!”

Met een eigen strategie en een strakke planning werkt De Reuver het programma af met zijn crossers. “Ik maak een hele planning voor de maand. De ene keer rijden we GP-afstanden en de andere keer doen we interval- of techniektraining. Je hebt niet allen coureurs maar ook monteurs, een team manager en een teambaas. Dus alles moet op papier staan. Ik doe echt niet zomaar wat! Ik ben daar wel een beetje autistisch in: ik moet alles weten.”

Wanneer het seizoen loopt, is het een grote aaneenschakeling van reizen. “Vanaf januari tot en met september ben ik normaal gesproken alleen maar onderweg. Dat vind ik niet erg. Het is mijn lust en mijn leven!”

Nooit meer vallen

Als je De Reuver vraagt naar of wat hij mist aan zelf crossen, blijft het even stil. “Niks”, klinkt het dan. “Als ik die jongens zie rijden op zware zandbanen als Berghem denk ik wel eens: dat wil ik ook nog wel. Maar ik weet ook dat ik helemaal dood ben als ik twee rondes rij”, voegt hij er snel lachend aan toe.

De Reuver heeft vooral herinneringen aan de momenten die hij niet mist. “Het vallen en de blessures. Ik heb echt hele gekke blessures gehad zoals toen ik mijn rug brak. Toen was ik er goed klaar mee hoor.”

“Eigenlijk is het heel gek: iedereen die nu opstapt weet dat hij klappers gaat maken. Dat is gewoon een zekerheidje. Maar ze stappen er toch weer op. Het is gewoon een virus. Ik hoef dat die jongens ook niet te vertellen, die weten dat wel. Het is gewoon zo, klaar!”

Voor volk en vaderland

Wanneer we het hebben over de mooiste momenten uit de carrière van De Reuver, gaat het al snel over de Motocross of Nations. De landenwedstrijd die ook wel de ‘Olympische Spelen van de motorcross’ wordt genoemd vond in 2004 plaats in het Nederlandse Lierop. Weer zo’n zware zandbaan die bij De Reuver het beste naar boven brengt.

“Stefan Everts was toen helemaal de ‘king’. Maar die heeft die dag wel even gezweet hoor”, refereert De Reuver aan de dag waarop hij lange tijd de recordkampioen de vuur aan de schenen kon leggen. Vanaf het begin van de eerste manche leidde De Reuver. “Dat was helemaal super”, haalt hij herinneringen op.

“Hij won uiteindelijk wel omdat ik natuurlijk weer veel te dol was. Ik lag op kop en mocht dat niet uit handen geven, maar ging er heel stom af. Maar dat werd me wel vergeven hoor”, stelt De Reuver over de editie waarbij Nederland als tweede eindigde.

Toekomst

Op dit moment geniet De Reuver van zijn werk als trainer bij F&H. Gevraagd naar of hij ooit bondscoach zou willen worden, twijfelt hij. “Ik volg mijn eigen strategie en teameigenaar Harry Fasé laat mij die ook volgen. Binnen zo’n organisatie krijg je toch weer met andere mensen te maken die het daar misschien niet altijd mee eens zijn. Maar ik ben wel op en top Nederlander. De Nations is voor mij wel heel belangrijk.”

Van dat er momenteel nog geen rol voor De Reuver binnen TeamNL is, baalt hij. “Ik word er helemaal niet bij betrokken. Dat vind ik jammer. Ik ben een Nederlander, ik heb altijd gepresteerd bij de Nations en ik vind dat je er Nederlanders bij moet betrekken. Maar op dit moment is dat voor mij nog niet zo.”